Op deze plek mag verdriet vanzelfsprekend aanwezig zijn. Liefdevolle aandacht is overal om je heen de basis; in het totaalontwerp, in de uitvoering, de kwaliteit van de materialen en in het onderhoud. De plek biedt rust en vooral een gevoel van ruimte, van perspectief. Ruim uitzicht in onze fysieke wereld maar ook een spiritueel uitzicht op de andere, onbekende, wereld. In westelijke richting loopt het pad langzaam omhoog naar een punt waar de horizon de hemel raakt. In de perspectiefleer heet dit het verdwijnpunt. In oostelijke richting loopt het pad in een kromming naar beneden, het verdwijnt daardoor geleidelijk uit het zicht in de richting van het water. Hier komen de fysieke en de spirituele wereld samen in hetzelfde beeld: het onbereikbare, het onbekende, de verte.
Het pad is ook te ervaren als een langgerekte schaal, een schaal gevuld met materiaal dat op de kruisingen met de andere wandelpaden leegstroomt. Dat gevoel van leegstromen wordt nog versterkt doordat het ook de uitstroomopeningen zijn voor het water. Dit leegstromen is in de context van herdenken en as uitstrooien niet alleen een betekenisvol beeld, het is ook letterlijk voelbaar voor degene die er overheen loopt.
terug naar boven